Starczowzroczność (Prezbyopia)
Starczowzroczność to rozwijająca się z wiekiem nadwzroczność, nazywana jest także prezbiopią. Pojawia się ona powszechnie u osób po 40 roku życia. Wada ulega pogłębieniu aż do 60 – 65 roku życia, kiedy ulega zahamowaniu. Objawy są takie same jak przy dalekowzroczności, a więc problemy z ostrym widzeniem przedmiotów znajdujących się blisko oczu. Inne jest jednak podłoże prezbiopii w stosunku do dalekowzroczności omówionej wcześniej. Uwarunkowana jest ona nie genetycznie, ale powoduje ją twardnienie soczewki, co jest związane z naturalnymi procesami starzenia się organizmu. Jest to więc naturalny proces fizjologiczny. Twardnienie tkanek jest przyczyną trudności zmiany krzywizny oka, przez co nie zawsze możliwe jest zogniskowanie obrazu na siatkówce. Zdolność do akomodacji oka praktycznie zanika w wieku 60 – 65 lat ( podczas gdy w wieku dziecięcym wynosi ona nawet 14 dioptrii!). Do korekcji tej wady służa okulary „plusowe”. Jeszcze wygodniejszym sposobem korekcji prezbiopii jest noszenie soczewek kontaktowych wieloogniskowych. W takich soczewkach pacjent widzi dobrze ze wszystkich odległości, zarówno do daleka, przy pracy z komputerem jak i z bliska.
Aby zapobiegać pogłębianiu się wad czy doprowadzeniu do wystąpienia kolejnych (np. zez spowodowany astygmatyzmem), konieczne jest regularne, okresowe (przynajmniej raz do roku) badanie wzroku i stosowanie korekcji. Ważna jest także higiena oczu i stosowanie prawidłowej, zrównoważonej diety.
