Nadwzroczność lub dalekowzroczność (Hyperopia), występuje wtedy gdy oko jest zbyt krótkie w stosunku do krzywizny rogówki. Wpadające do oka promienie świetlne zostają zogniskowane poza siatkówką, powodując nieostre widzenie przedmiotów znajdujących się blisko. Jeśli wada nie jest duża, to soczewka jest w stanie zrekompensować problemy z prawidłową akomodacją za pomocą mechanizmu ogniskowania. Jest to jednak ogromny wysiłek dla oka. Często, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci, nadwzroczność występuje równocześnie z zezem zbieżnym. Taki stan wymaga korekcji, mogą być tu pomocne szkłą okularowe ale takze soczewki kontaktowe. Jeśli astygmatyzmowi towarzyszy zez, to wymaga to do korekcji dodatkowych szkieł tak zwanych pryzmatów.
Nadwzroczność jest to wada odwrotna do krótkowzroczności – stosunkowo wyraźne jest widzenie z daleka, natomiast zamazany obraz w przypadku patrzenia z bliska. Powoduje to szybkie zmęczenie wzroku przy czytaniu, które może prowadzić do powstawania bólu oczu, głowy czy podrażnień spojówek
U dzieci występuje nadwzroczność fizjologiczna, której przyczyną jest zbyt krótka gałka oczna, która stopniowo rośnie. W miarę upływu lat gałka oczna staje się dłuższa i wtedy oko staje się miarowe. Jeśli nadwzroczność jest niewielka, nasze oczy są w stanie wyrównać ją mniejszym lub większym napięciem akomodacji. Poprzez skurcze mięśni oka soczewka staje się bardziej wypukła i wzmacnia swoją moc, dzięki czemu widzimy wyraźniej. Ale jeśli u dziecka występuje łatwe męczenie się oczu przy czytaniu lub pisaniu lub związane z tym bóle głowy, to nawet przy niewielkiej dalekowzroczności przepisujemy szkła lub soczewki korygujące.
Nadwzroczność także dziedziczna ujawnia się szybciej niż krótkowzroczność – już w okresie dzieciństwa. Występuje także tzw. nadwzroczność starcza, która rozwija się wraz z wiekiem.
